Dit wordt wel duidelijk door het korte verhaal dat ik een jaar geleden schreef als onderdeel van mijn learning history (scriptie) voor mijn opleiding Master of Change Management.
Hoe een zelfverzekerde woerd veranderde in een (drieteen) strandloper.
Er was eens
een zelfverzekerde woerd. Hij was niet ontevreden met het spiegelbeeld in het
water. De wereld zag er mooi uit, hij had een lieve, mooie vrouwtjes eend en
twee donzige vrolijke kuikens. Over de sloot viel ook niet te klagen. Genoeg
kroos om te eten en een veilig goed verscholen nest. De woerd voelde zich prima
op zijn gemak in de sloot en vertelde de andere dieren enthousiast hoe goed het
met hem ging. Hij wist hoe de wereld in elkaar zat en hoe hij daarin succesvol
was. Als die dieren een andere mening hadden, wist de woerd ze vaak, tegen de
stroom in, te overtuigen. Tot op een zekere dag…
Het begon
met een rimpeling in zijn spiegelbeeld. En langzaam maar zeker ontstond er een
golfslag en de beweging wilde niet meer stoppen.
Onze woerd
werd er knap onzeker van. Wie was hij nou? De antwoorden kwamen niet meer zo
vanzelf. Gelukkig ontdekte hij dat afdalen onder water hielp om tot zichzelf te
komen. Het was best donker onder water en confronterend. Maar elke dag dat hij
boven water kwam had hij weer wat beter beeld bij zijn opvattingen en het
effect van zijn gedrag. Langzaam ging hij meer begrijpen, kon hij loslaten en
beter accepteren wie hij was.
Op zekere
dag kwam hij boven water en zag dat hij was getransformeerd in een strandloper.
In de kern nog steeds een vogel maar nu meer zoekend, zachter en meebewegend op
het water.
En gisteren was dan onverwacht de dag dat ik eens echt goed mocht kennismaken met een drieteentje.
Hij was alleen.
Z'n vriendjes liepen een stuk verder. En hij besloot voor mijn neus z'n verenpak eens goed te gaan poetsen.
De veren weer netjes en nog even mooi op de foto.
Zacht, dromend
En weer verder, zoekend, onderweg.
