Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.

De nacht viel.

Joris lag in bed en keek naar de maan.

In het gelige maanlicht zag hij de contouren van de grote Magnolia in de achtertuin. De bloesem stond al dagen prachtig in bloei. De bloemen straalden hem tegemoet. Toch klopte er iets niet. Er was iets vreemds aan de hand. In eerste instantie zag hij het niet maar opeens viel het hem op. Hij miste kleur! De tuin leek wel een zwartwit dia. Alleen de bloesem straalde mooi wit en had nog iets van kleur in zich.

Daar wilde hij meer van weten.

Hij opende het raam en keek naar buiten.

Twee koeien keken hem vanuit het vertrouwde polderlandschap tegemoet. 

De gele oormerken leken er wel vanaf te spatten. Maar verder miste alle kleur.

Hij begon nu toch wat in paniek te raken.

Hoe zou een wereld zijn zonder kleur?

Of zou er iets met zijn ogen zijn?

Alsof er een zwart wit camera in zijn ogen geplaatst was.

Overal waar hij kwam was het beeld hetzelfde. Fifty shades of grey met slechts sporadisch wat kleur, alsof het vergeten was om uit te gummen.

Ook in de bergen was alles zwart wit geworden.

Opeens stond er een meisje tegenover hem. Ze keek niet naar hem, maar sprak op rustige toon;

een mooie dag begint met een mooie gedachte.

En na een korte stilte vervolgde ze; 

Ga op zoek naar de oude wijze kraai.

Hij woont aan zee.

Joris voelde zichzelf opgenomen en vloog.

Langs bossen, rivieren, heuvels, totdat hij bij de duinen en zee aan kwam.
Daar vond hij zoals het meisje gezegd had de kraai.

De vogel keek hem indringend aan. Maar Joris had vooral aandacht voor het gekleurde stukje zand op zijn snavel. 

Plotsklaps vloog de kraai op en ging aan zee zitten.

Na enige tijd over het water gestaard te hebben, zei de kraai:

Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.

(en toen werd hij wakker)

het verhaal van Benjamin

Het verhaal van Benjamin

Zaterdagavond was het mooi weer voor een wandeling in de polder. Samen met Jasper de weilanden in, struinend en foto's makend. Bij een klein vennetje diep in de polder hoorden we het...
Een piepend geluid. Na even zoeken ontdekten we een eenzaam klein ganzen pulletje. Geen papa, geen mama, en geen broertjes of zusjes. Al piepend zwom hij in het rond...

We dachten niks voor hem te kunnen doen. We konden immers niet bij hem komen. Na even kijken leek het er op dat hij dichter naar ons toe kwam. Dus door de knieën en zachtjes pratend contact gemaakt. En tot onze verbazing kwam hij in rap tempo naar ons toe. Blijkbaar blij dat er iemand was die hem zag. Hij probeerde vlak voor mijn neus aan de wal te komen, wat niet wilde lukken. Met een klein beetje hulp lukte het wel en het was gelijk duidelijk. Hij had zijn papa en mama gevonden...

 Ja, jij ziet er wel lief uit zei Jasper en ik noem je Benjamin...


Dus mee naar huis, Victor Mids aan de kant en de afwasteil tevoorschijn getoverd.


Gelukkig hadden we al kuikenvoer gehaald voor onze broedse kip Carla dus genoeg te eten.

De dag erna natuurlijk gelijk even kennis maken met moeder overste. Onze lieve Hennie.

En ook gelijk weer wat zwemles. Best wel lastig want Benjamin wil niet verder dan een meter van ons vandaan. Maar met een beetje creativiteit en een roepende Jasper en Joni aan twee kanten van de sloot lukt het best.

I LOVE GRAS

Lieve Benjamin, welkom bij ons en we hopen nog lang van je te mogen genieten.

Dikke kus YVSAJAJO

Bezoek van een sperwer

Een week geleden, net wakker, op weg naar de knop van het koffiezetapparaat zag ik een beweging vanuit mijn ooghoek. Wat bleek; een sperwer had een spreeuw geslagen en was net aan zijn ontbijt begonnen, pal onder het keukenraam!

Snel mijn camera gepakt en op kousenvoeten naar buiten 'gevlogen' om foto's te gaan nemen. Heel voorzichtig om het hoekje begonnen. Hij had mij natuurlijk direct in de gaten. Na even doodstil te wachten vloog hij gelukkig niet weg en kon ik voorzichtig wat foto's gaan nemen.

  Wat een stoer beest!

Ik vond het ook wel een macaber en zielig gezicht. We genieten dagelijks van de spreeuwenconcerten op het dak en nu ligt hij daar zo...

Blijkbaar zat ik toch iets te dicht op z'n bord, want hij vloog met de spreeuw in z'n poot een paar meter verder. Hierdoor zat hij wel wat meer in het licht.

 Eet smakelijk...

En nog een close-up van deze prachtige roofvogel.

Als afsluiting nog een foto van het paartje torenvalk in de kast achter in het weiland. Het mannetje op de rand en het vrouwtje is ondertussen aan het broeden (je ziet haar staart rechts). Ik hoop over een maandje misschien wel een blogje te kunnen maken met jonge torenvalkjes...

Hoe een zelfverzekerde woerd veranderde in een drieteenstrandloper

Het drieteenstrandlopertje heeft een bijzondere betekenis voor mij. 
Dit wordt wel duidelijk door het korte verhaal dat ik een jaar geleden schreef als onderdeel van mijn learning history (scriptie) voor mijn opleiding Master of Change Management.

Hoe een zelfverzekerde woerd veranderde in een (drieteen) strandloper.

Er was eens een zelfverzekerde woerd. Hij was niet ontevreden met het spiegelbeeld in het water. De wereld zag er mooi uit, hij had een lieve, mooie vrouwtjes eend en twee donzige vrolijke kuikens. Over de sloot viel ook niet te klagen. Genoeg kroos om te eten en een veilig goed verscholen nest. De woerd voelde zich prima op zijn gemak in de sloot en vertelde de andere dieren enthousiast hoe goed het met hem ging. Hij wist hoe de wereld in elkaar zat en hoe hij daarin succesvol was. Als die dieren een andere mening hadden, wist de woerd ze vaak, tegen de stroom in, te overtuigen. Tot op een zekere dag…

Het begon met een rimpeling in zijn spiegelbeeld. En langzaam maar zeker ontstond er een golfslag en de beweging wilde niet meer stoppen.

Onze woerd werd er knap onzeker van. Wie was hij nou? De antwoorden kwamen niet meer zo vanzelf. Gelukkig ontdekte hij dat afdalen onder water hielp om tot zichzelf te komen. Het was best donker onder water en confronterend. Maar elke dag dat hij boven water kwam had hij weer wat beter beeld bij zijn opvattingen en het effect van zijn gedrag. Langzaam ging hij meer begrijpen, kon hij loslaten en beter accepteren wie hij was.

Op zekere dag kwam hij boven water en zag dat hij was getransformeerd in een strandloper. In de kern nog steeds een vogel maar nu meer zoekend, zachter en meebewegend op het water.

Zo was de zelfverzekerde woerd langzaam maar zeker veranderd in een strandloper.


En gisteren was dan onverwacht de dag dat ik eens echt goed mocht kennismaken met een drieteentje. 

Hij was alleen. 

Z'n vriendjes liepen een stuk verder. En hij besloot voor mijn neus z'n verenpak eens goed te gaan poetsen.

De veren weer netjes en nog even mooi op de foto.

Zacht, dromend

En weer verder, zoekend, onderweg.

Lief strandlopertje, bedankt voor onze ontmoeting.

Ameland

In de kerstvakantie zijn we met het gezin een paar dagen naar Ameland geweest. Heerlijk uitgewaaid en heel het eiland rond gefietst. We hadden tandems op het eiland en dat zorgde voor veel plezier. Echt een leuke manier om het eiland te verkennen!

En wat een mooie natuur op Ameland. Heel gevarieerd met duinen, strand, wad, kwelders, weilanden en bos. Kronkelend door de duinen kwamen we al snel drie reeën tegen. Remmen... tandem aan de kant en wat foto's kunnen nemen met telelens. Ze hebben een mooie witte reeën spiegel op hun kont.



Iets verder gingen we tussen de duinen door even het Noordzee strand op. Daar zag Yvonne een zeehond vanaf de duinrand richting zee schuifelen. Waarschijnlijk was hij met de harde wind van de dag ervoor aangespoeld. Afijn, voor ons in ieder geval een heel leuke ervaring!

Een echte 'Pieterburen' blik.

Nog een laatste blik tot ziens en vervolgens hobbelde hij verder richting zee.

Natuurlijk hebben we ook veel vogels gezien! 

Drieteentjes blijven mijn favoriet op het strand. Superleuke vogeltjes. Sinds kort is er trouwens een grappig filmpje op youtube te zien. zoek op Piper en Pixar en dan kun je naar een animatie kijken van een jong drieteenstrandlopertje.

Het viel ons op dat er best veel rietvelden op Ameland waren. Hadden we niet zozeer verwacht op een waddeneiland.

Aan de waddenkant probeerde deze meeuw het voedsel van een eidereend af te pakken. Net te laat want de eider dook net op tijd onder. Vandaar de spetters...

En deze jongens hangen niet alleen boven de weilanden van 't Beijersche... 

Thuis heb ik deze vakantie een nestkast voor torenvalken opgehangen. De eerstvolgende dag zat er al gelijk één in! Hopelijk dit voorjaar een blogje met jonge torenvalken...